Ben Bir Bakıp Çıkacaktım

Ben hayata bunun için gelmemiştim lan! Bir bakıp çıkacaktım… Buna bile izin vermediniz…

Sonra ben de o kadar çok işe bulaştım ki, olmadı.. Gidemedim.. Okuluydu, işiydi, faturasıydı, kirasıydı derken kalakaldım buralarda… Hadi başladım, şu işi bitireyim derken, bir başkası başlıyor.. İşlerin sonu yok.. Bitmek bilmiyorlar… Ben de kaldıkça kalıyorum buralarda..

Sonra baktım ki, böyle olmayacak kalmak için sebepler aramaya başladım kendime… Herkes arıyormuş öyle sebepler meğer… Birileri buluyor, birileri kaybediyor sebeplerini… Sonra yenilerini aramakla meşgul oluyor insan… Şöyle böyle derken “haydi görüşürüz ben gidiyorum.” diyor birden ve basıp gidiyor birileri… Kimisi zamanında, kimisi zamansız…

Durumun boktan oluşunu bir kenara koydum, artık “öf” ve “pöf”lemek refleks haline gelmiş… Neyse ki son anda hatırladım, “lan ben neye bakmaya gelmiştim buraya?”

Doğru lan.. birine bakmaya gelmiştim..

* Çok kalabalık olunca zaman alıyor, zaman aldıkça unutuyorsun neye baktığını.. Sonra mal olup gidiyorsun işte...